EPO – Erytropoëtinegebruik voor duursporters

In dit artikel beschrijven we verschillende aspecten van EPO, waaronder epo-dosering voor atleten
Erytropoëtine (EPO)is een natuurlijk voorkomend eiwithormoon. EPO wordt in het lichaam geproduceerd door de nieren en wordt gebruikt om de productie van rode bloedcellen te reguleren. Patiënten die lijden aan bloedarmoede of chronisch nierfalen mogen dit formulier wettelijk medisch gebruiken. Het is bewezen dat dit product de erytropoëse effectief stimuleert en in stand houdt bij een groot percentage van de behandelde patiënten. De efficiëntie van dit medicijn maakte het al snel tot een gemakkelijke vervanging voor oudere en minder effectieve therapieën zoals Anadrol (oxymetholone) 50 of Nandrolone Decanoate. De biologische activiteit of rHuEPO is niet te onderscheiden van die van humaan erytropoëtine. Sommige atleten hebben besloten ook van deze stof gebruik te maken. Tegenwoordig is al het EPO op de markt Recombinant Humaan Erytropoëtine (rHuEPO). Er zijn momenteel vijf erytropoëse-stimulerende middelen beschikbaar: epoëtine-alfa, epoëtine-bèta, epoëtine-omega, epoëtine-delta en darbepoëtine-alfa. Zowel endogene als recombinante EPO zorgen ervoor dat het lichaam meer rode bloedcellen aanmaakt, waardoor de zuurstofoverdracht van de longen naar alle systemen van het lichaam, inclusief de spieren, toeneemt, wat resulteert in een groter uithoudingsvermogen bij prestatiesporten. In het medicijn geneest het de symptomen van bloedarmoede, waaronder door kanker veroorzaakte bloedarmoede.

EPO in de SPORT

EPO heeft een geheel nieuwe draai aan bloeddoping gegeven. Er zijn geen rommelige transfusies nodig, u hoeft alleen maar EPO te gebruiken om uw circulerende erytrocytenmassa te vergroten. EPO is eigenlijk niet zo'n gevaarlijk product om te gebruiken als het op de juiste manier wordt gebruikt en uw bloed wordt gecontroleerd. Met goed bloedonderzoek en het verhogen naar een veilig niveau (meestal maximaal 53-54% voor duursporters op topniveau, terwijl het rond de 40% ligt voor “normale” mensen) zouden er geen grote complicaties moeten zijn. Maar overschrijd die grens niet.

Duursporters voelen zich sterk aangetrokken tot EPO vanwege het effect dat het heeft op de aanmaak van rode bloedcellen. Het is geen geheim dat de praktijk van “bloeddoping” populair is bij duursporten. Bij deze procedure wordt een hoeveelheid bloed uit uw lichaam verwijderd en opgeslagen, zodat deze later kan worden vervangen. Door dit opgeslagen bloed vóór een evenement toe te voegen (het lichaam heeft dan het verloren bloedvolume hersteld), beschikt de atleet over een veel groter aantal rode bloedcellen. Het bloed kan daardoor efficiënter zuurstof transporteren en de sporter krijgt een merkbare uithoudingsvermogenboost. Dit is voor veel mensen ongetwijfeld het verschil geweest tussen winnen en verliezen. Deze procedure brengt echter een groot aantal risico's met zich mee. Bloed is lastig op te slaan en toe te dienen, om nog maar te zwijgen van de problemen die kunnen optreden door het extra celvolume. Een deel van deze risico's (naast het probleem met het celvolume) wordt verminderd met EPO, een medicijn dat in feite gelijk staat aan 'chemische bloeddoping'. Sommige onderzoeken hebben aangetoond dat atleten een toename van 9% in VO2 max, een toename van 7% in vermogen en een afname van 5% in maximale hartslag hebben gehad.

Hoewel de voordelen van het gebruik van erytropoëtine onbetwistbaar zijn, zijn er ernstige bijwerkingen waarmee een atleet rekening moet houden. Na injectie heeft het bloed een hogere concentratie rode bloedcellen en een dikkere viscositeit. Dit kan leiden tot trombo-embolische voorvallen kan fataal zijn. Dat wil zeggen dat als je meer doping gebruikt dan nodig is, er tijdens de oefeningen bloedstolsels kunnen optreden waardoor de sporter overlijdt. Er bestaan ernstige verdenkingen tegen EPO voor de dood van enkele topwielrenners in de jaren 80 en 90. Epileptische aanvallen en hypertensie worden ook aangetoond bij atleten die bloeddoping gebruiken. De meeste atletiekfederaties hebben deze praktijk verboden en er is een hemoglobinelimiet van 18,5 g/dl ingevoerd.

De injectie van EPO in het lichaam is een praktijk die zeer gunstig zou zijn voor atleten die betrokken zijn bij duuractiviteiten. Het zou hen in staat stellen meer zuurstof per eenheid bloed te vervoeren dan voorheen, waardoor hun prestaties zouden verbeteren. Wie kan het gebruiken? Alle langeafstandslopers (800+meter), fietsers, enz., dwz overal waar u een hoog aerobe uithoudingsvermogen nodig heeft. EPO verhoogt ook de prestaties en duurzaamheid van alle vechters en spelers (voetballers, hockeyspelers, enz.)

In een onderzoek van Audran kregen negen goedgetrainde atleten (zeven mannen en twee vrouwen) gedurende 26 dagen dagelijks een dosis rhEPO van 50 E/kg. Er werden vier triatleten, twee wielrenners, een roeier, een zwemmer en een handbalspeler getest, met een gemiddelde leeftijd van 24 jaar en een gewicht van 73 kg. Tijdens de behandeling werden op dag tien significante stijgingen in reticulocyt-, EPO- en sTfr-concentraties en sTfr/serumeiwitverhoudingen waargenomen, terwijl de hemoglobine- en hematocrietniveaus pas op dag 14 duidelijk toenamen. Uit de resultaten na de laatste rhEPO-injectie blijkt dat reticulocyten, hemoglobine en De sTfr-concentraties bleven zeven dagen boven de basiswaarden; en de hematocrietniveaus bleven tot 14 dagen boven de basislijn; en de EPO-niveaus bleven twee dagen boven de basislijn, zoals verwacht vanwege de korte halfwaardetijd. Er zijn ook fysiologische tests uitgevoerd om het effect van rhEPO te meten. Gemiddeld nam de VO2max toe met 5 ml/min/kg en daalde de maximale hartslag met 9 slagen/min na de behandelingsperiode. Simpel gezegd: atleten kunnen maximaal twee weken profiteren van het effect van EPO-injecties, maar het piekniveau wordt vlak na de laatste injectie bereikt.

 

EPO-dosering voor atleten

De wekelijkse dosering varieert van 50-300 IE per kilogram lichaamsgewicht. Volgens deze richtlijn zou een atleet van 80 kg maximaal 4000 E per injectie nemen. Dit zou gebeuren in de dagen/weken voorafgaand aan een wedstrijd, waarbij het piekeffect hopelijk rond de dag van het evenement werd bereikt. Sporters beginnen resultaten te voelen na twee weken gebruik (het hematocrietniveau stijgt met 3-4%). De meeste specialisten zijn het erover eens dat je erytropoëtine niet langer dan zes weken mag gebruiken!

Wij vinden het optimaal om het volgende schema te gebruiken: Oplaadfase 4500-12000 IE voor week 1-3 (gemiddeld 6000 IE), daarna een ondersteunende dosering van 3000-4000 IE voor week 4-6. De wekelijkse dosering moet worden verdeeld over drie gelijke shots.

Ook kan men deze formule gebruiken: 20-30 IE per kg voor elke shot (drie shots per week). De conservatieve benadering is 4500 IE / week (3 shots x 1500 IE) met een ondersteunende dosering van 3000 IE (3 shots x 1000 IE). Hoe hoger de dosering, hoe meer effect en meer risico u krijgt. Hoe dan ook, het hangt af van de persoonlijke kenmerken, basisniveaus en gewenste doelstellingen. Bloedonderzoek aanbevolen als u met hogere doses speelt.

Pre-competitieprotocol, lage detectie, 30.000 IE stof beschikbaar:
Weken 1-3, 2000UI 3x per week
Weken 4-6, 2x1500UI +1x 1000UI per week (dus totaal 4000UI per week)

Pre-competitieprotocol, lage detectie, slechts 15.000 IE stof
beschikbaar:
Weken 1-3, 1500UI 3x per week
Week 4, 3x 500UI per week

Neem twee keer per dag een tabblad aspirine na de maaltijd of samen met melk om maagbeschadiging te voorkomen (melk neutraliseert aspirinezuren). Aspirine zal de viscositeit van het bloed verlagen, waardoor het risico op trombose afneemt, wat tijdens de lange race fataal zou kunnen zijn als gevolg van zweten en extreme uitdroging.

Over het algemeen induceren grotere doseringen rhEPO een snellere respons van verhoogde erytropoëse dan lagere doseringen, maar het is echter waarschijnlijker dat ze detecteerbaar zijn door dopingtests. Als de atleet geen haast heeft, is het beter om drie shots per week te maken – de topvorm wordt hoe dan ook bereikt.

EPO injecteren

EPO wordt verkocht in recombinante vorm (rhEPO) voor injectie. Het wordt meestal verpakt als een gelyofiliseerd (gevriesdroogd) poeder dat vóór injectie wordt gereconstitueerd met steriel water. Injecties moeten bij voorkeur worden gedaan met een dunne naald met insulinespuiten. Erytropoëtine moet subcutaan (tussen de huid en de spieren – in het lichaamsvet) of intraveneus worden toegediend. Deze twee toedieningswegen hebben sterk verschillende effecten op de bloedspiegel van het medicijn. Wanneer het als een IV-injectie wordt toegediend, worden de maximale bloedspiegels van het geneesmiddel zeer snel bereikt. De halfwaardetijd is ook kort, ongeveer 4 of 5 uur. Bij toediening van “SubQ” duurt het 12 tot 18 uur voordat het medicijn een piekniveau bereikt. Bij een gelijke dosis zal deze concentratie ook veel lager zijn dan bij de intraveneuze methode. De halfwaardetijd werd ook aanzienlijk verlengd en wordt nu geschat op ongeveer 24 uur.

SubQ-injecties moeten worden gedaan in de buitenkant van de bovenarmen, de voorkant van de dijen of de buik. Als u in de buik injecteert, zorg er dan voor dat u zich niet te dicht bij de navel bevindt. Als u ook een antistollingsmiddel gebruikt, kunt u EPO nog steeds in de buik geven, maar niet op dezelfde plaats. EPO-injecties branden vaak omdat je het koud injecteert. Als u het een paar minuten tussen uw handen kunt rollen of op kamertemperatuur kunt laten komen, is het pijnloos als een insuline-injectie.

 

EPO stapelen

Wees uiterst voorzichtig als u erytropoëtine (EPO) samen met anabole steroïden gaat gebruiken. Dit kan een gevaarlijke chemie zijn om mee te rommelen, vooral met erytropoëse-stimulerende medicijnen zoals Anadrol.

Sommige duursporters kunnen zowel EPO als winstrol gebruiken tijdens de voorbereiding op de wedstrijd, maar we hebben geen informatie over de mogelijke synergetische effecten en, het allerbelangrijkste, bijwerkingen. Als iemand ons de zijne e-mailt winstrol + Erytropoëtine (EPO) ervaring – dit zou op prijs worden gesteld.

Bij hoge doseringen is antistollingstherapie zoals Lovenox geïndiceerd om het risico op het ontwikkelen van DVT of diepe veneuze trombose te helpen verminderen. Voor reguliere doseringen is aspirine voldoende.

In de praktijk is het gebruikelijk dat rhEPO-injecties gepaard gaan met intraveneuze injecties of orale ijzersuppletie (orale toediening is effectiever). IJzerstapeling kan echter optreden en leiden tot symptomen die lijken op die van genetische hemochromatose. Foliumzuur en vitamines zijn ook aan te raden.

Hier is een mogelijke EPO-stapel (wekelijkse dosering!): 100 IE/kg rhEPO; 25 mg ijzer, 25 mg foliumzuur; 2500 mcg vitamine B12, behandelingsduur 10-20 dagen, 2-3 shots per week.

 

Dopingcontrole en EPO

Tot voor kort was nauwkeurig testen moeilijk omdat het in het laboratorium gemaakte recombinante menselijke EPO vrijwel identiek is aan de natuurlijk voorkomende vorm en er geen vaststaande normale waarden voor EPO in het lichaam bestaan. De enige voorheen beschikbare route om bedrog voor sportbesturen aan banden te leggen was het verbieden van een atleet als het hematocrietniveau te hoog was (bijvoorbeeld boven 50%). Daarom kozen veel atleten er in het verleden voor om vals te spelen, omdat er, zolang ze hun hematocrietniveau onder de 50% hielden, er weinig risico leek om betrapt te worden. Natuurlijk werd de andere manier om gepakt te worden benadrukt tijdens de rampzalige Tour de France van 1998. Verschillende teamartsen en personeel van verschillende teams werden op heterdaad betrapt met duizenden doses EPO en andere verboden middelen. Uiteindelijk trok ongeveer 50% van de teams zich terug uit de race – vanwege bedrog of uit protest.

Helaas is de testtechnologie nu aanzienlijk verbeterd. Er zijn nu nauwkeurige urine- en bloedtesten die de verschillen tussen normaal en synthetisch EPO kunnen detecteren. Deze test werd de standaard en was het enige middel om EPO-gebruik op te sporen tijdens de Olympische Spelen van 2004 in Athene. De betrouwbaarheid van deze test helpt de cascade van betrapte atleten te verklaren. Daarom moeten atleten op dit moment – net als bij het gebruik van steroïden – rekening houden met een ‘venster’ wanneer de kans op detectie kleiner wordt, maar het effect nog steeds aanzienlijk is. Dat wil zeggen dat op het moment van de competitie EPO uit het systeem zou moeten verdwijnen, maar de rode bloedcellen er nog steeds in zouden moeten zijn.

Er zijn kortwerkende en langwerkende soorten EPO (we bieden een kortwerkende versie aan). Het is beter om regelmatig kleinere doses te nemen dan één grote injectie. Dit vermindert de mogelijkheid van detectie door de urinetest door het percentage basische isovormen in de urine te verlagen. Een kleinere dosis betekent dat een drugstester misschien maar 12 uur de tijd heeft om de laatste injectie te detecteren, en gezien het feit dat drugstests meestal niet midden in de nacht worden uitgevoerd, laat dit slechts een heel klein venster open om getest te worden.” positief". Het nemen van kleine, regelmatige doses simuleert ook de natuurlijke fysiologie van het lichaam beter dan een supergrote dosis, wat betekent dat het zelfs onder de radar zou kunnen komen voor bloedonderzoek op de langere termijn. Dus 2000 IE driemaal per week is beter dan 6000 IE eenmaal per week.

De detectietijd varieert van 12 tot 48 uur, afhankelijk van verschillende bronnen (in feite loopt u zelfs nog langer gevaar bij hoge doseringen). Hoogstwaarschijnlijk hangt het ook sterk af van de dosering en het cyclusschema. Gelukkig heeft rhEPO een korte halfwaardetijd en is het qua structuur vergelijkbaar met endogeen EPO. Deze twee factoren maken de detectie van bloed en urine moeilijk, omdat elektroforetische technieken binnen een beperkt tijdsbestek moeten worden uitgevoerd om onderscheid te kunnen maken tussen de twee vormen van erytropoëtine.

Dus, wat is deze test? Het is mogelijk om rhEPO in urine en bloedserum aan te tonen, zoals door Wide is gedaan. Hij testte 15 gezonde, matig getrainde mannen tussen de 19 en 40 jaar oud. Bij een vrij lage dosering, 20 E/kg driemaal per week gedurende acht weken, werd rhEPO tot twee dagen na de laatste injectie nauwkeurig in het bloed gedetecteerd; en in de urine één dag na de laatste injectie. Uit de gegevens blijkt dat de gevoeligheid van de test drie dagen na de laatste injectie afneemt tot vijftig procent bij het detecteren van rhEPO in bloed of urine

Om de fysiologische effecten van rhEPO te kunnen benutten, moeten atleten het gebruik ervan voortzetten tot een laat stadium van voorbereiding op een evenement. Een test voor verhoogde erytropoëse in de twee tot zes weken vóór de wedstrijd zou een grote kans hebben om rhEPO-misbruik op te sporen – ze kunnen u tijdens de voorbereiding betrappen.

 

Risico's en bijwerkingen van EPO

Net als met steroïden: je moet het verstandig gebruiken. Ongepast gebruik kan gevaarlijk, zo niet fataal zijn, maar het juiste gebruik elimineert alle risico's of verlaagt het tot een betaalbaar niveau. Tegenwoordig hebben we genoeg ervaring en statistieken opgedaan om te weten hoe we de problemen kunnen vermijden.

De reden dat EPO en transfusiebloeddoping gevaarlijk kunnen zijn, is vanwege de verhoogde viscositeit van het bloed. Kortom, volbloed bestaat uit rode bloedcellen en plasma (water, eiwitten, enz.). Het percentage volbloed dat wordt ingenomen door de rode bloedcellen wordt de hematocriet genoemd. Een lage hematocriet betekent verdund (dun) bloed, en een hoge hematocriet betekent geconcentreerd (dik) bloed. Boven een bepaald hematocrietniveau kan volbloed gaan sliben en de haarvaten verstoppen. Als dit in de hersenen gebeurt, resulteert dit in een beroerte. In het hart een hartaanval. Helaas is dit in de jaren 80 gebeurd met verschillende topsporters die EPO hebben gebruikt.

EPO-gebruik is vooral gevaarlijk voor atleten die gedurende langere perioden sporten. Een goed geconditioneerde duursporter is beter bestand tegen uitdroging dan een sedentair persoon. Het lichaam bereikt dit op verschillende manieren, maar een belangrijk onderdeel is het ‘vasthouden’ van meer water in rust. Circulerend volbloed is één plaats waar dit gebeurt en kan dus als waterreservoir functioneren. Tijdens veeleisende oefeningen, wanneer het vochtverlies toeneemt, wordt water uit de bloedbaan verdreven (hematocriet stijgt). Als je al met een kunstmatig verhoogde hematocriet begint, kun je het probleem beginnen te zien – het is een korte trip naar de kritieke “slibzone” (dus drink voldoende vloeistoffen en vergeet aspirine niet!).

Bijkomende gevaren van EPO zijn onder meer de plotselinge dood tijdens de slaap, waaraan in de afgelopen vijftien jaar ongeveer achttien profwielrenners zijn overleden, en de ontwikkeling van antilichamen tegen EPO. In deze latere omstandigheid ontwikkelt het individu bloedarmoede als gevolg van de reactie van het lichaam op herhaalde EPO-injecties (dus niet langer dan 6 weken gebruiken! en niet het hele jaar door gebruiken, doe het 1-2 keer vóór de belangrijkste wedstrijden ).

Er zijn ook een aantal bijwerkingen geassocieerd met algemeen gebruik van deze stof. Het meest opvallende is dat de bloeddruk kan beginnen te stijgen naarmate het celvolume verandert. Dit kan leiden tot hoofdpijn en hoge bloeddruk, uiteraard een ongewenst effect. Bovendien zijn griepachtige symptomen, pijnlijke botten, koude rillingen en irritaties op de injectieplaats ook mogelijk. Aangezien atleten dit product niet gebruiken voor een medische aandoening, zou een sterke incidentie van bijwerkingen een indicator moeten zijn om te stoppen met het gebruik van het medicijn. Het is duidelijk dat men zijn gezondheid niet in gevaar moet brengen voor een atletische prestatie.

 

Bevat EPO bloedfracties?

Hoewel erytropoëtine zelf geen bloedproduct is, is aan sommige merken van de synthetische vorm wel een zeer kleine hoeveelheid bloedfractie toegevoegd. De epoëtine-alfa-formulering (Epogen®, Procrit®) bevat 2,5 mg menselijk serumalbumine. De albumine voorkomt eerst dat het geneesmiddel aan de injectieflacon blijft plakken en fungeert vervolgens als een dragermolecuul om ervoor te zorgen dat het EPO in de bloedbaan blijft totdat het zijn bestemming in het beenmerg bereikt.

 

Farmacologie

Stimuleert de productie van rode bloedcellen (RBC).
Farmacokinetiek
Absorptie

Tmax is 5 tot 24 uur (subcutaan).
Eliminatie

De eliminatiehalfwaardetijd bedraagt ongeveer 4 tot 13 uur (IV).

 

Speciale populaties

Ouderen: Farmacokinetische gegevens duiden niet op een duidelijk verschil in halfwaardetijd bij volwassen patiënten ouder of jonger dan 65 jaar.
Kinderen: Het farmacokinetische profiel bij kinderen en adolescenten is vergelijkbaar met dat van volwassenen. Er zijn beperkte gegevens beschikbaar voor pasgeborenen.

 

Welke alternatieven voor EPO zijn er?

EPO is de zorgstandaard voor veel patiënten met bloedarmoede of terminale nierziekte (ESRD). Voor bepaalde patiënten, zoals degenen die antilichamen tegen erytropoëtine produceren, die pure red cell aplasia (PRCA) ontwikkelen of die arteriële hypertensie ontwikkelen, is behandeling met welke vorm van EPO dan ook niet geschikt. Deze patiënten kunnen echter androgenen (hormonen) krijgen waarvan is aangetoond dat ze de beenmergfunctie stimuleren. Uiteraard zijn deze stoffen, zoals bij elk geneesmiddel, ook niet zonder bijwerkingen. Een van de meest gebruikte hiervan is nandrolon-decanoaat (NAND), dat beter verdragen lijkt te worden en minder dramatische bijwerkingen heeft dan andere androgenen.

In sommige gevallen lijkt intraveneus ijzer zonder EPO even effectief te zijn bij het corrigeren van bloedarmoede.

 

Medische indicaties en gebruik

Hieronder geven we wat informatie over medisch gebruik van EPO (erytropoëtine). Gebruik dit uitsluitend ter informatie! Wij kunnen wel adviezen geven in de sport, maar niet bij levensbedreigende ziekten. Wij schaden niemand door onjuist advies, neem voor gebruik contact op met uw huisarts!!!

Dus, waar wordt het in de geneeskunde gebruikt? Behandeling van bloedarmoede gerelateerd aan chronisch nierfalen (CRF), bloedarmoede gerelateerd aan behandeling met zidovudine bij HIV-geïnfecteerde patiënten, en bloedarmoede als gevolg van chemotherapie bij patiënten met gemetastaseerde niet-myeloïde maligniteiten; vermindering van allergene bloedtransfusies bij operatiepatiënten.

Patiënten met nierziekte: Recombinant menselijk erytropoëtine werd voor het eerst goedgekeurd als hulpmiddel bij de behandeling van patiënten met nierziekte die hemodialyse ondergaan, bij wie bloedarmoede onvermijdelijk is als gevolg van zowel de ziekte als de dialyse.
AIDS-patiënten: Er werd ook goedkeuring verleend voor toediening aan AIDS-patiënten die AZT (ziduvidene) gebruiken.
Productie van rode bloedcellen: het gebruik ervan neemt toe in pre- en postoperatieve omgevingen om de productie van rode bloedcellen bij de chirurgische patiënt te stimuleren.
Acute chirurgische ingrepen en postoperatief: Het kan nuttig zijn bij acute chirurgische ingrepen en kan een sneller herstel in de postoperatieve periode mogelijk maken. In het bijzonder kan het een nuttig hulpmiddel zijn na perioperatieve hemodilutie.
Chemotherapie: Het wint ook aan populariteit bij de behandeling van bloedarmoede als gevolg van chemotherapie tegen kanker.
Alternatief voor bloedtransfusie: In veel klinische omgevingen kan EPO worden gebruikt om de noodzaak van bloedtransfusie te verminderen of zelfs te elimineren. Het kan bij pasgeborenen worden gebruikt voor de behandeling van bloedarmoede bij prematuren. Verschillende klinische toepassingen voor EPO en een beknopt historisch perspectief van erytropoëtine worden gepresenteerd en besproken in onderzoek door T. Ng, et al. (2003).
Andere potentiële voordelen: Er zijn aanwijzingen dat EPO, naast het stimuleren van de productie van rode bloedcellen, een positief effect kan hebben op de productie van bloedplaatjes en leukocyten. EPO heeft ook een weefselbeschermend vermogen aangetoond, dat van bijzonder nut is bij chronisch hartfalen en neurologische schade, en kan door zijn wondgenezende eigenschappen ten goede komen aan chirurgische patiënten en patiënten met brandwonden.
Ongelabeld gebruik: Bloedarmoede geassocieerd met ernstig zieke patiënten, CHF, chronische ziekte (bijv. reumatoïde artritis), postpartumanemie, sikkelcelziekte, thalassemie, multipel myeloom, Jehova's getuigen (vanwege het verbod op menselijke bloedtransfusie), bestralingsbehandeling, epidermolysis bullosa , porfyrie, voor atletische verbetering (ja, dat is ons geval!), seksuele disfunctie, ijzerstapeling door transfusies, uremische jeuk.
Contra-indicaties: Overgevoeligheid voor producten afkomstig van zoogdiercellen of menselijk albumine; ongecontroleerde hypertensie.

 

Medische dosering en toediening van EPO

Het optimale doseringsregime moet nog worden gedefinieerd. De auteurs van sommige onderzoeken geven de voorkeur aan lagere doses, zoals 75 tot 150 IE voor elke kilogram (e/kg) lichaamsgewicht, dagelijks of om de dag toegediend. Anderen ontdekten dat 600 u/kg, eenmaal per week toegediend, effectiever was. Niettemin is de meest bestelde dosis waarschijnlijk drie- of viermaal per week 300 eenheden/kg. Voor een patiënt van 70 kg zou dus 60.000 IE per week worden besteld.

 

EPO-gebruik van kankerpatiënten

Volwassenen

Subcutane dosering 3 maal/week: 150 eenheden/kg 3 maal/week. Verlaag de dosis met 25% wanneer Hgb een niveau bereikt dat nodig is om transfusie te voorkomen of met meer dan 1 g/dl stijgt in een periode van 2 weken. Onderbreek de dosis als het Hgb een niveau overschrijdt dat nodig is om transfusie te voorkomen en start opnieuw op 25% onder de vorige dosis als het Hgb een niveau nadert waarbij transfusies nodig kunnen zijn. Verhoog de dosering tot 300 eenheden/kg 3 keer per week als de respons na 4 weken niet bevredigend is om de laagste Hgb-waarden te bereiken en te behouden die voldoende zijn om de noodzaak van RBC-transfusie te vermijden en om de bovenste veiligheidslimiet van 12 g/dl niet te overschrijden. . Stop met de behandeling als er na 8 weken geen respons is zoals gemeten aan de hand van de Hgb-waarden of als er nog steeds transfusies nodig zijn. Wekelijkse dosering: 40.000 eenheden/week. Verlaag de dosis met 25% wanneer het Hgb een niveau bereikt dat nodig is om transfusie te voorkomen of met meer dan 1 g/dl stijgt in een periode van 2 weken. Onderbreek de dosis als het Hgb een niveau overschrijdt dat nodig is om transfusie te voorkomen en start opnieuw op 25% onder de vorige dosis wanneer het Hgb een niveau nadert waarbij transfusie nodig kan zijn. Verhoog de dosering tot 60.000 eenheden/week als de respons niet bevredigend is (geen stijging van het Hgb met minstens 1 g/dl na 4 weken behandeling, bij afwezigheid van een RBC-transfusie) om de laagste Hgb-waarden te bereiken en te behouden die voldoende zijn om de noodzaak van RBC-transfusie vermijden en de bovenste veiligheidslimiet van 12 g/dl niet overschrijden. Stop met de behandeling als er na 8 weken geen respons is zoals gemeten aan de hand van de Hgb-waarden of als er nog steeds transfusies nodig zijn.
Kinderen

IV Wekelijkse dosering: 600 eenheden/kg/week (max. 40.000 eenheden/week). Verlaag de dosis met 25% wanneer het Hgb een niveau bereikt dat nodig is om transfusie te voorkomen of met meer dan 1 g/dl stijgt in een periode van 2 weken. Onderbreek de dosis als het Hgb een niveau overschrijdt dat nodig is om transfusie te voorkomen en start opnieuw op 25% onder de vorige dosis wanneer het Hgb een niveau nadert waarbij transfusie nodig kan zijn. Verhoog de dosering tot 900 eenheden/kg/week (max. 60.000 eenheden/week) als de respons niet bevredigend is (geen verhoging van het Hgb met minstens 1 g/dl na 4 weken behandeling, bij afwezigheid van een RBC-transfusie) om de laagste Hgb-waarden te bereiken en te behouden die voldoende zijn om de noodzaak van RBC-transfusie te vermijden en om de bovenste veiligheidslimiet van 12 g/dl niet te overschrijden. Stop met de behandeling als er na 8 weken geen respons is zoals gemeten aan de hand van de Hgb-waarden of als er nog steeds transfusies nodig zijn.
CRF EPO-gebruik
Volwassenen

IV / Subcutaan Individueel titreren om een Hgb-waarde tussen 10 en 12 g/dl te bereiken en te behouden. Dosisverhogingen mogen niet vaker dan eenmaal per maand plaatsvinden. Begin met 50 tot 100 eenheden/kg, 3 keer per week. Verhoog de dosis met 25% als het Hgb minder is dan 10 g/dl en na 4 weken behandeling niet met 1 g/dl is gestegen of als het Hgb daalt tot onder 10 g/dl. Verlaag de dosis met 25% wanneer het Hgb 12 g/dl nadert of het Hgb met meer dan 1 g/dl stijgt in een periode van 2 weken. Als het Hgb blijft stijgen, onderbreek dan tijdelijk de dosis totdat het Hgb begint te dalen en herstart vervolgens de behandeling met een dosis die ongeveer 25% lager is dan de vorige dosis.
Kinderen

IV / Subcutaan Individueel titreren om een Hgb-waarde tussen 10 en 12 g/dl te bereiken en te behouden. Dosisverhogingen mogen niet vaker dan eenmaal per maand plaatsvinden. Begin met 50 eenheden/kg 3 keer per week. Verhoog de dosis met 25% als het Hgb minder is dan 10 g/dl en na 4 weken behandeling niet met 1 g/dl is gestegen of als het Hgb daalt tot onder 10 g/dl. Verlaag de dosis met 25% als het Hgb de 12 g/dl nadert of het Hgb met meer dan 1 g/dl stijgt in een periode van 2 weken. Als het Hgb blijft stijgen, onderbreek dan tijdelijk de dosis totdat het Hgb begint te dalen en herstart vervolgens de behandeling met een dosis die ongeveer 25% lager is dan de vorige dosis.
Chirurgie EPO-gebruik
Volwassenen

Subcutaan Voordat u met de behandeling begint, dient u het Hgb te verkrijgen om vast te stellen dat dit meer dan 10 tot minder dan 13 g/dl bedraagt.

Gebruikelijke dosering: 300 eenheden/kg/dag gedurende 10 dagen vóór de operatie, op de dag van de operatie en gedurende 4 dagen na de operatie.

Alternatief doseringsschema: Subcutaan 600 eenheden/kg in doses van één keer per week (21, 14 en 7 dagen vóór de operatie), plus een vierde dosis op de dag van de operatie.
EPO-gebruik bij met zidovudine behandelde, met HIV geïnfecteerde patiënten
Volwassenen

IV / Subcutaan Bepaal vóór aanvang van de behandeling de endogene serumerytropoëtinespiegel. Er zijn aanwijzingen dat patiënten die zidovudine krijgen en een endogene serumerytropoëtinespiegel van meer dan 500 milli-eenheden/ml waarschijnlijk niet zullen reageren op de behandeling met epoëtine alfa. Titreer de dosis epoëtine alfa om het laagste Hgb-niveau te bereiken en te behouden dat voldoende is om de noodzaak van bloedtransfusie te vermijden en om de bovenste veiligheidslimiet van 12 g/dl niet te overschrijden. Voor patiënten met serum-erytropoëtinespiegels van 500 milli-eenheden/ml of minder die zidovudine 4.200 mg/week of minder krijgen, is de aanbevolen startdosering epoëtine alfa 100 eenheden/kg, 3 keer per week gedurende 8 weken. Controleer wekelijks het Hgb. Als de respons na 8 weken behandeling niet bevredigend is in termen van het verminderen van de transfusiebehoefte of het verhogen van Hgb, kan de dosering van epoëtine alfa driemaal per week worden verhoogd met 50 tot 100 eenheden/kg. Evalueer daarna de respons elke 4 tot 8 weken en pas de dosis dienovereenkomstig aan, in stappen van 50 tot 100 eenheden/kg, 3 keer per week, tot een dosering epoëtine alfa 300 eenheden/kg 3 keer per week. Nadat de gewenste respons is bereikt, titreert u de dosis epoëtine alfa om de respons te behouden. Als het Hgb de bovenste veiligheidslimiet van 12 g/dl overschrijdt, stop dan totdat het Hgb onder de 11 g/dl daalt. Verlaag met 25% wanneer de behandeling wordt hervat en getitreerd om het gewenste Hgb te behouden.

 

Algemeen Medisch Advies over EPO

Alleen voor subcutane of intraveneuze bolustoediening. Niet voor intradermale, IM of intra-arteriële toediening. IV-route aanbevolen voor patiënten die hemodialyse ondergaan.

De injectieflacon niet schudden of krachtig schudden. Langdurig krachtig schudden kan het glycoproteïne denatureren, waardoor het biologisch inactief wordt.

Niet toedienen als deeltjes, troebelheid of verkleuring worden opgemerkt.

Als de overdrachtsverzadiging minder is dan 20%, geef dan extra ijzer.

Aan het einde van de dialyseprocedure kan een IV-dosis in de veneuze lijn worden toegediend om de noodzaak van extra veneuze toegang te voorkomen.

Wissel de subcutane injectieplaatsen af.

Injectieflacons voor eenmalig gebruik bevatten geen conserveermiddel. Gebruik slechts 1 dosis/injectieflacon. Voer de injectieflacon niet opnieuw in. Gooi al het ongebruikte gedeelte weg. Combineer geen ongebruikte porties en bewaar ongebruikte porties niet voor later gebruik.

Niet toedienen in combinatie met andere geneesmiddeloplossingen. Op het moment van subcutane toediening kunnen injectieflacons voor eenmalig gebruik echter in een injectiespuit worden gemengd met bacteriostatisch natriumchloride 0,9% met benzylalcohol 0,9% in een verhouding van 1:1. Injectieflacons voor meerdere doses bevatten benzylalcohol en mengen is niet nodig.

Pas de dosis aan om het laagste Hgb-niveau te bereiken en te behouden, voldoende om de noodzaak van RBC-transfusie te vermijden en om de 12 g/dl niet te overschrijden.

Opslag/Stabiliteit: Bewaar injectieflacons in de koelkast (36° tot 46°F). Niet bevriezen of schudden. Bescherm tegen licht. Injectieflacons met meerdere doses kunnen in de koelkast bij 36° tot 46° F worden bewaard gedurende maximaal 21 dagen na eerste binnenkomst.

Koop EPO (Erytropoëtine) online